Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 25 listopada 2010 r. III SA/Kr 129/10 – kara dyscyplinarna

Wyrok WSA w Poznaniu z 2011-10-12 II SA/Po 628/11 – pomoc finansowa na uzyskanie lokalu mieszkalnego

Wyrok WSA w Gdańsku z 2011-02-24 III SA/Gd 27/11 – odmowa przyznania równoważnika za brak mieszkania

Wyrok WSA w Gdańsku z 2011-08-11 III SA/Gd 231/11 – odmowa przyznania pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego

Wyrok WSA w Warszawie z 2011-08-10 VIII SA/Wa 142/11 – odmowa przyznania pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego

Wyrok WSA w Łodzi z 2011-04-19 III SA/Łdz 96/11 – odmowa przyznania pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego

Wyrok WSA w Olsztynie z 2011-04-06 II SA/Ol 99/11 – równoważnik za brak mieszkania

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku w sprawie odmowy przyznania równoważnika za brak lokalu mieszkalnego.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi w sprawie przyznania pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku po rozpoznaniu sprawy ze skargi … na orzeczenie Sądu Dyscyplinarnego przy Okręgowym Inspektoracie Służby Więziennej w Białymstoku w przedmiocie wymierzenia kary dyscyplinarnej.

Dokonując analizy przepisu art. 90 ust. 1 ustawy o Służbie Więziennej nie można ograniczać się jedynie do wykładni gramatycznej, a należy mieć na względzie wykładnię celowościową przepisu, pozwalającą traktować określenie “na uzyskanie lokalu” jako cel na jaki pomoc ta jest przeznaczona. Skoro więc przepisy prawa materialnego nie limitują czasu przyznania pomocy, to dopóki roszczenie się nie przedawni może być skutecznie dochodzone przez funkcjonariusza.

Przepis § 3 ust. 3 zarządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 16 kwietnia 1997 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad przyznawania i wypłaty funkcjonariuszom Służby Więziennej równoważnika pieniężnego z tytułu braku mieszkania (Dz. Urz. MS Nr 2, poz. 9) wykraczał poza upoważnienie zawarte w art. 89 ust. 3 ustawy o Służbie Więziennej.

Z przepisów art. 85 ust. 1 i art. 91 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 kwietnia 1996 r. o Służbie Więziennej nie wynika jednoznacznie, że prawo do lokalu jest realizowane bądź w formie rzeczowej – przez przydział mieszkania w drodze decyzji administracyjnej, albo w formie finansowej – przez przyznanie pomocy na uzyskanie mieszkania (domu) we własnym zakresie. Wniosku tego nie można wyprowadzić jednoznacznie ani z przepisów ustawy o Służbie Więziennej, ani z przepisów wykonawczych do niej obowiązujących w dacie wydania decyzji.

Decyzje wydawane w przedmiocie prawa do pomocy finansowej funkcjonariuszowi Służby Więziennej nie mają charakteru uznaniowego. Są to decyzje związane i nie ma potrzeby potwierdzania istniejącego prawa, gdyż sama decyzja o przyznaniu pomocy finansowej prawo to potwierdza, bądź w przypadku odmowy – neguje jego istnienie. Oznacza to, że organ nie ma podstaw prawnych, by odmówić funkcjonariuszowi przyznania pomocy finansowej z uwagi na brak środków, jeśli ten spełnia przesłanki do jej otrzymania.

Zaliczenie bądź niezaliczenie okresu pracy (służby) stanowić powinno jedynie przedmiot postępowania dowodowego prowadzonego dla potrzeb ustalenia dodatku za wysługę lat lub prawa do nagrody jubileuszowej. Kwestia ewentualnego zaliczenia bądź odmowy przedmiotowego okresu pracy powinna stanowić jedynie przedmiot uzasadnienia decyzji.

Powołanie się przez organ na racjonalną politykę kadrową uznać należy za wystarczające wyjaśnienie okoliczności wskazujących na potrzebę wydania decyzji o zwolnieniu, gdy podstawą decyzji jest art. 39 ust. 3 pkt 4 ustawy o Służbie Więziennej.

1. Posiadanie o jakim mowa w przepisie art. 89 ust. 1 ustawy z dnia 26 kwietnia 1996 r. o Służbie Więziennej (Dz. U. z 2002 r. Nr 207, poz. 1761 ze zm.), oceniane powinno być z punktu widzenia tytułu prawnego do lokalu. Tytułem takim jest nie tylko własność, ale także użytkowanie wieczyste, spółdzielcze prawo do lokalu oraz najem na podstawie decyzji administracyjnej.

2. Nie ma podstaw prawnych do odmowy przyznania prawa do równoważnika pieniężnego z tytułu braku mieszkania funkcjonariuszowi w służbie stałej tylko z tego powodu, że zamieszkuje on w lokalu mieszkalnym stanowiącym własność Jego małoletniego dziecka.

Gdy osoba uprawniona utraci prawo do przydziału lokalu mieszkalnego, to tym bardziej powinno to oznaczać utratę prawa ubiegania się o przyznanie pomocy finansowej, o której mowa w art. 90 ust. 1 ustawy o Służbie Więziennej.

Ustawa z dnia 26 kwietnia 1996 r. o Służbie Więziennej (tekst jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 207, poz. 1761) w ogóle nie reguluje problematyki zwrotu różnicy w opłatach czynszowych. Żaden bowiem z przepisów tej ustawy nie odnosi się do zagadnień przekazanych w upoważnieniu zawartym w art. 95 ust. 2 do szczegółowego uregulowania.

1. Ani przepisy ustawy z dnia 26 kwietnia 1996 r. o Służbie Więziennej, ani też żaden z przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 czerwca 2003 r. w sprawie równoważnika pieniężnego przysługującego funkcjonariuszom Służby Więziennej za remont zajmowanego lokalu mieszkalnego (Dz. U. Nr 132, poz. 1234) nie upoważniają do przyjęcia, że równoważnik pieniężny przysługuje za remont lokalu zajmowanego wyłącznie na podstawie tytułu prawnego.

2. Przepisy ustawy o Służbie Więziennej, jak i przepisy rozporządzenia wykonawczego nie dają podstaw do rozróżnienia sytuacji zajmowania lokalu od zajmowania części lokalu.
.

Rodzaj praw i obowiązków nałożonych na funkcjonariuszy służby więziennej przemawia za stwierdzeniem, że ważny interes służby – nieprzypadkowo przecież wymieniony jako podstawa zwolnienia – nie może nie obejmować takich zachowań funkcjonariusza zarówno w służbie jak i poza nią, które powodują nie tyle wszczęcie wobec niego postępowania karnego pod zarzutem popełnienia przestępstwa umyślnego ściganego z urzędu, co utratę jednego z przymiotów funkcjonariusza Służby Więziennej, w postaci nieposzlakowanej opinii. W innym przypadku nie sposób byłoby znaleźć przesłankę do zastosowania art. 39 ust. 3 pkt 5 ustawy o Służbie Więziennej, a przecież nie można racjonalnemu ustawodawcy odmówić zasadności jego ustanowienia.